Do snu

Nie mam dosyć odwagi, aby przed złem życia
w śmierci szukać zbawienia
i wiecznego ukrycia,
ani wiem, czy śmierć kresem ludzkiego istnienia
jest wieczystym?... Ani wiem, czy zło w tej zaziemnej
bezwiednie przeczuwanej przestrzeni tajemnej
nie władnie? Lecz strudzony walką bezowocną
z siłą losu przemocną,
ciebie wołam, śnie cichy... O! gdybyś przez wieki
nie schodził z mej powieki...
Śnie! Ileż razy westchnę do ciebie, gdy jasna
okrutna prawda mózg mój i serce rozdziera...
Jeszcze godzina jedna, dwie - - a potem zasnę
i cichość mnie śmiertelna
kołysze na swym łonie... Duch we mnie umiera,
i jestem, jak trup żywy, bez czucia, bez myśli,
więc złemu niedostępny... Ty mi słodycz zeszłej,
śnie - - chcę choć wizji szczęścia. O! gdybyś przez wieki
nie schodził z mej powieki...

A choćbym dziś zasnąwszy, zamiast spodziewanej
ulgi, miał śpiący stać się łupem widm cierpienia
lub choćby się jątrzyły w nocy owe rany,
zdobyte w walce dziennej,
których ja zapomnienia
szukam w martwości sennej:
jeszcze do cię zawołam, śnie, obyś przez wieki
nie schodził z mej powieki...

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Niech staną zegary
Zamilkną telefony
Dajcie psu kość
Niech nie szczeka, niech śpi najedzony.
Niech milczą fortepiany
I w miękkiej werbli ciszy
Wynieście trumnę
Niech przyjdą żałobnicy
Niech głośno łkając samolot pod chmury się wzbije
I kreśli na niebie napis \"On nie żyje!\"
Włóżcie żałobne wstążki na białe szyje gołębi ulicznych
Policjanci na skrzyżowaniach niech noszą czarne rękawiczki.
W nim miałem moją północ, południe i zachód i wschód
Niedzielny odpoczynek i codzienny trud.
Jasność dnia i mrok nocy, moje słowa i śpiew
Miłość, myślałem, będzie trwała wiecznie,
Myliłem się,
Nie potrzeba już gwiazd - zgaście wszystkie - do końca
Zdejmijcie z nieba Księżyc i rozmontujcie słońce
Wylejcie wodę z morza, odbierzcie drzewom cień
Teraz już nigdy na nic nie przydadzą się...

znalezione ...

...nie potrafię czasem odwrócić się plecami
od tych ludzi którzy ranią mnie i mają mnie za nic
nie umiem sobie radzić, nie jestem aż tak twarda
z najprostszymi sprawami potrzebuję oparcia
potrzebuję miłości i uczuć prawdziwych
ALE WOLĘ NIE MIEĆ NIC,
                                    NIŻ MIEĆ COŚ NA NIBY...


znalezione w necie

Gdy się miało szczęście, które się nie trafia:
czyjeś ciało i ziemię całą,
a zostanie tylko fotografia,
to - to jest bardzo mało.....

M. P.- Jasnorzewska

Nudno jest tu bez ciebie. Nudno do obłędu!
Jestem jeszcze wraz z wiewiórką i pieskiem,
Piszę, czytam i palę, wciąż mam oczy niebieskie,
Lecz to wszystko tylko siłą rozpędu.
Wciąż jeszcze świt jest szary, zmierzch niebiesko -złoty,
Dzień przechodzi na jedną, noc na drugą stronę
I róże zakwitają bez wielkiej ochoty:
Bo tak są już przyzwyczajone.
A jednak świat się skończył. Czy wy rozumiecie?
Świata nie ma i ja go nie stworzę.
Czas jest równy i cichy. Lecz czekajcie... może -
Może ja jestem już na tamtym świecie?
Bez ciebie

Pawlikowska-Jasnorzewska Maria

Barwy

Oto jest fiolet - drzewa cień idący żwirem,
fiolet łączący miłość czerwieni z szafirem. -
Tam brzóz różowa kora i zieleń wesoła,
a w jej ruchliwej sukni nieb błękitne koła.
A we mnie biało, biało, cicho, jednostajnie -
bo noszę w sobie wszystkich barw skupioną tajnię. -
O, jakże się w białości mojej bieli męczę -
chcę barwą być - a któż mnie rozbije na tęczę?

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

"Ja"

Kim jestem?
Upadłym Aniołem który latać nie może, bo stracił skrzydła?
któremu rola Anioła i człowieka okropnie zbrzydła.
Może białą różą, która z cierpienia stała się czarna jak noc?
której kolce opadły, a ostatni płat róży stracił swą życiową moc.
Czy jestem córka Boga, która ma prawo do życia i miłości?
odebrano te prawa i została zepchnięta w otchłań samotności.
Jaka jestem?
Nie wiem już, noszę kilka masek, która jest prawdziwa?
która pokazuje jaka jestem i która jest właściwa.
Może wszystkie są?
Czy jestem wrażliwa i jednocześnie cierpiąca?
czy jestem spokojna i pozory cichej sprawiająca?
Czy jestem wesoła i zawsze uśmiechnięta?
czy wredna, złośliwa i przez niektórych przeklęta?
Czemu taka jestem?
Kto lub co jest tego powodem?
to ja czy ktoś inny jest tym straszliwym potworem?
Bo życie to droga, której zadaniem jest poznanie siebie
wykonasz to zadanie to będziesz u kresu drogi w niebie.
Ja zgubiłam moją drogę, błąkam się samotnie wśród korytarzy
może wrócę kiedyś na właściwą drogę, może cud się zdarzy?
Codziennie w labiryncie pytania krążą po mojej głowie,
stoję na rozwidleniu dróg, którą wybrać ktoś mi powie?
Martwa cisza odpowiada mi, odpowiedzi brak
stoję na rozstaju dróg, zgubiłam swój życiowy szlak.
W labiryncie błąkam się, upadam, krzyczę i płaczę
i zadaje sobie pytanie: Czy dla Boga coś jeszcze znaczę?
Znów brak odpowiedzi, otacza mnie jedynie pustka i mrok
słyszę morze, w oddali przepaść, wykonać na głębię skok?
Skok uwolni mnie od pytań i niepewności
rozjaśni drogę i nie będzie już nigdy ciemności.
Biegnę i skaczę, ściągam maskę i rozkładam jak skrzydła ręce
daję raz na zawsze kres niepewności i męce.
Lecę z rozłożonymi skrzydłami niczym niebiański ptak
odnalazłam siebie, swoją drogę, swój życiowy szlak.

znzlezione

Jedna, druga, trzecia
spada wielka łza.
Na szybie cichutko
deszcz wiosenny gra.
Gra tak o miłości,
gra o dłoniach dwóch.
Każda jego kropla
to tak jak potok słów.
Połóż się, posłuchaj
jak gdzieś wyje wiatr.
I wciąż o tych ludziach
co odeszli w świat.
Gdzieś ktoś kogoś kocha..
gdzieś ktoś kogoś ma..
Ty masz dwóch przyjaciół:
Wiatr i Deszcz co gra..
Gdy kropla zadzwoni
o okienne szkło
to wiedz, że ktoś tęskni
lecz nie pytaj kto...

znalezione

O minutę z wcześnie odjechał autobus
Na przystanku został mój sen,
Psią wiernością poszedł w ciemno za Tobą,
Za daleko o jeden dzień.

Tak zostało po drodze sporo imion i miast,
Za murem zwanym konieczność,
Teraz brakło już sił by na grzbiecie nieść czas,
Za ciężki o Twą nieobecność.

Kluczem słów niepoważnych nie otworzy się bram,
Zatrzaśniętych sobie na przekór,
Przez błąd w rozkładzie jazdy przyszło spotkać się nam,
Za późno o parę wieków...
   :kwiat1:
znalezione w necie